η Ελλάδα σήμερα..

Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.

Κάτι γενικώς.. καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, αγοραπωλησίες παικτών, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Εμείς; Απολαμβάνουμε το θέαμα. Κουνάμε το κεφάλι ειρωνικά.

Στόχος είναι τα λεφτά, έτσι μου είπε η μαμά.



Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.

Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.

Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.



Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.



Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.

Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.



Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.

Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.



Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..

Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.

Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.

Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.

Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.

Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.

Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.

Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.

Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.



Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Οι ανορεξικιές και τα κοκάκια. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής.

Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Επαγγελματίες κληρονόμοι.



Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.

.Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.



Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;

5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;

Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;

Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ' το μπαλκόνι.



Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.



Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.

Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.



Πού είναι η άλλη Έλλάδα;



Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.



Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95%. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας κράζει και οι άλλοι, οι κυβερνώντες, ψάχνουν να βρούν που χάθηκαν τα λεφτά, σε ποιό λάθος του προϋπολογισμόυ. <<Ξέχασαν>> να κοιτάξουν τις τσέπες τους. Δεν υπάρχουν , λένε, λεφτά για την ελληνική παιδεία. Την τιμή ξέρουν καλά να την ορθώνουν με μεγάλη τέχνη στα διπλωματικά τους παιχνίδια. Μιλάνε για τα Σκόπια, αφιερώνουν το 30% στους πολεμικούς εξοπλισμούς, μιλάνε και για τους Τούρκους, κοιτάνε να παίξουν και με τον πατριωτισμό μας. Απο κάπου πρέπει να πιαστούν. Της επιχείρησης: "ορθόδοξη ελληνική εκκλησία" δεν της καίγεται καρφί, το μέλλον της είναι εξασφαλισμένο στα χιλιάδες στρέμματα, στα χιλιάδες χρυσά "κειμήλια". Χρειάζεται μαύρες λιμουζίνες για να διαδόσει το μήνυμα του Θεού. Χρεωκοπία. Η διάσωση;... το 5%.



Τι θα πει αυτό;

Αυτό θα πεί ανοίγω το μυαλό μου. Μαθαίνω. Μαθαίνω τα πάντα. Ενημερώνομαι, τσαντίζομαι(!) για την κατάντια της χώρας μου. Για την ξεφτίλα της αφρόκρεμας(σαπίλας) που με κυβερνάει και με κλέβει, για το πρόβατο τον φίλο μου που βγάζει πάντα την ουρά του απ' έξω, κι όταν η ΠΑΣΠ, η ΚΝΕ, η ΔΑΠ (κομματικοφοιτητικες οργανώσεις για να μην πολυλογούμε) τον βρουν στο πανεπιστήμιο, θα πετάξει στα σκουπίδια κάθε ιδεολογία για τη δώρεαν είσοδο στο πιο in club. Η δικιολογία; <<Ε μα δεν πρόκειται να αλλαξει κατι αν αντισταθώ μόνο εγώ!>> τι πιο αξιοθρήνητο για εναν νεο...για τι; Δωρεάν αλκοόλ! Λες και δεν καταστρέφουν αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα βλέποντας τις "μεσημεριανές" εκπομπές.. Και σε καμία περίπτωση αντίδραση και λύση δεν αποτελεί η βλακώδης εκτόνωση του βίαιου ενστίκτου στα αμφιθέατρα και τα ξέφρενα πάρτυ των καταλήψεων. Το 'καψες, ε και;!! Να τι κάνουν τα μεσημεριανά και η άγνοια, η χαζομάρα εν ολίγοις. Μετα ξέρουν μόνο να παραπονιούνται που το κράτος δεν πλήρωσε την συνδρομή στα διεθνή περιοδικά, για πρόσβαση στην εύκολη και γρήγορη γνώση εντός των πανεπιστημίων. Οχι, δεν σκέφτηκαν πως τα λεφτά πήγαν στα κατεστραμένα θρανία. Το να είσαι συνειδητοποιημένος και σωστός πριν τα φορτώσεις στην -δεν λέω, απαράδεκτη- εξουσία, είναι υποχρέωση, όχι απλά επιλογή.



Σε μια κοινωνία που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους, οπου το βρώμικο χρήμα μοστράρει σε όλες τις φάτσες των διεφαρμένων πολιτικών και διάσημων "βλημάτων", οπου είναι μαγκιά να πλακώσεις, να φανατιστείς, να σνιφάρεις και συ λίγο ρε παιδί μου, να είσαι τοσο στον δικό σου κόσμο που να καίγεται ο πραγματικός και συ να απλώνεις στο πρόσωπό σου κρέμα απο φύκια της Ταιλάνδης (απο εργοστάσια που δουλευουν 12ωρα τα εξάχρονα), είναι καιρός να μπούνε λίγες αξίες. Ο πλανήτης αργοπεθαίνει στο θερμοκήπιό του, στα απόβλητα, τα χημικά και την τρύπα του όζοντος, και ο άνθρωπος γίνεται σιχαμένο τέρας που τρώει τον εαυτό του και το χώμα που τον γέννησε.


Η παιδεία θα μας σώσει. Ναι, η παιδεία. Και αυτή της οικογένειας και της ζωής. Και της Κατεύθηνσης ΚΑΙ της Γενικής. Είναι ντροπή να μην γνωρίζουμε τι γιορτάζει η χώρα μας την 28η Οκτωβρίου, την 17 Νοέμβρη και την 25η Μαρτίου, αλλα είναι εξίσου μεγάλη ντροπή να γνώρίζουμε μόνο αυτα.( γι' αυτους που εδώ θα διαμμαρτυρηθούνε, ας σωπάσουν κι ας σκεφτούνε λίγο ακόμα.)



Ανακάλυψε το, αποκάλυψε το, διάδοσέ το, ενίσχυσέ το, συμπλήρωσέ το...

Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας.

Εγώ σ' ευχαριστώ ειλικρινά, που έδωσες λίγο χρόνο στις σκέψεις μου, που διάβασες.



Αφιερωμένο στους φίλους μου.


(σχόλιο: αμαφέρεται σε παιδεία κατεύθηνσης και γενικής επειδη προοριζόταν για σχολείο..)

αμοιβαιότητα ρε παιδί μου..

<<...πως η μοναξιά σε τρώει σιγά σιγά, λίγο απο τη διάθεση, λίγο απο την υγεία, λίγο την καρδιά και την ελπίδα. Πως η ομορφιά παύει να γίνεται ευχαρίστηση, μα πάν ω εκεί που σκοτεινιάζει ο δρόμος σου, γίνεται λάμψεις, μικρές σαν αστεράκια, και σε γεμίζει νοσταλγία. Η ανυμποριά σου γίνεται βαρύς σταυρός και σέρνεσαι μαζί του. Γι' αυτό περπατάς σκυφτός, γι' αυτό ρίχνεις τους ώμους. Μετράς τα βήματά σου καθώς περπατάς: ένα ακόμη, ένα ακόμη...
Κάποτε οι φίλοι σου σου έλεγαν πως δεν είσαι σωστός, πως δεν είσαι καλός και ηθικός. Πως τις ώρες σου στο αίσθημα περνάς, εκείνους τους ξεχνάς, κι αυτό δεν επιτρέπεται! Σκουπίδι σου κάνουν την ψυχή σου τα λόγια τους, κουρέλι για να πέσει απ'το μπαλκόνι, και πονάς, και πονάς, και θέλεις να φωνάξεις:<< Σας αγαπάω κι όμως! Πολύ σας αγαπώ, τόσο πολύ! εγώ? Μα πώς μπορώ να ξεχάσω εγώ? Στην καρδιά μου σας έχω κλειδωμένους!>>.
Ο ήλιος κάνει χάζι τη ζωή σου και ζηλεύεις που κάθε μέρα όλα θα είναι 'κει γι' αυτον, ενώ για σένα όχι.. Τρεμοπαίζουν επικίνδυνα οι κρίκοι που σας ενώνουν. Εσύ αλήθεια τους κρατάς, μα η άλλη άκρη -όλοι αυτοί που αγαπάς- σε μια στιγμούλα που μισείς ,φεύγουν, οικειοθελώς, και ίσως δεν ξανάρχονται ποτέ. Η καρδιά τους έχει άλλη υποδοχή, κι άλλη έχει ι δικιά σου. Δεν τους κάνει.. Τότε θες πάλι να φωνάξεις: <<Να γιατί εγώ αξίζω, να γιατί.. Ο κανόνας της Φύσης λέει πως αυτός που θα σ'ερωτεθτεί θα σου δείξει αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον και πάθος. Η αγάπη που θα γεννηθεί μεσα του για σένα θα'ρθει σαν φυσικό επακόλουθο. Εγώ δεν σ'ερωτεύτηκα ποτέ μου, και όμως σ'αγαπάω, σ'αγαπώ σαν τη ζωή που μου λείπει, σαν τον ύπνο που με ξεκουράζει , σαν την αγκαλιά στη μέση της μοναξιάς. σ'αγαπώ, τόσο βαθειά και τόσο ειλικρινά που η πληγή δεν θα κλείσει. Γι' αυτό σου λέω, αξίζω..>>.
Μα η αξία σου, καμία αξία δεν έχει, τιποτένιο δώρο στα χέρια του αδιάφορου. Αν η καρδιά δεν σε σπρώχνει, το μυαλό πράξεις δεν μπορεί να κάνει. Ακόμα και ο άπληστος κλέφτης, θα σκαρφιστεί την κομπίνα του επειδή πάνω απ' όλα το λαχταρά η καρδιά του. Αν Αυτή δεν ζητά ένα βήμα παραπέρα, το μυαλό καμιά ισχύ, καμιά εξουσία επί του σώματος δεν έχει. Έχει τίτλο κατοχής και όχι ιδιοκτησίας, δεν μπορεί να πουληθεί, να δοθεί, και σε άλλον να ανήκει, για παράδειγμα σε σένα!
Στη συνέχεια, σειρά έχουν τα νεύρα, η ελαφρά υστερία σου. Θέλεις τόσο να μισήσεις, να πείς: <<Εμένα όχι (!) δεν με νοιάζει!>>. Να ταράξεις τα νερά, να είσαι υπεράνω! Κι απο κάτω, κι απο παντού ανέγκιχτος.. Λες τάχα μου, θα κοιτάξω το μέλλον. Πάει, δεν έχω παρελθόν, εγώ γεννιέμαι τώρα, ώρα μηδέν, μηδέν και η μνήμη. Τα νεογέννητα μωρά που δεν έχουν μαμά και μπαμπά όμως, καταλήγουν χαμένα, μόνα, σκοτωμένα σε μιά γωνιά ενός ιδρύματος. Έτσι θα νιώθεις κι εσύ, σκέφτεσαι.. <<όχι, όχι, σας παρακαλώ, θέλω λίγη αμοιβαιότητα..>>