αμοιβαιότητα ρε παιδί μου..

<<...πως η μοναξιά σε τρώει σιγά σιγά, λίγο απο τη διάθεση, λίγο απο την υγεία, λίγο την καρδιά και την ελπίδα. Πως η ομορφιά παύει να γίνεται ευχαρίστηση, μα πάν ω εκεί που σκοτεινιάζει ο δρόμος σου, γίνεται λάμψεις, μικρές σαν αστεράκια, και σε γεμίζει νοσταλγία. Η ανυμποριά σου γίνεται βαρύς σταυρός και σέρνεσαι μαζί του. Γι' αυτό περπατάς σκυφτός, γι' αυτό ρίχνεις τους ώμους. Μετράς τα βήματά σου καθώς περπατάς: ένα ακόμη, ένα ακόμη...
Κάποτε οι φίλοι σου σου έλεγαν πως δεν είσαι σωστός, πως δεν είσαι καλός και ηθικός. Πως τις ώρες σου στο αίσθημα περνάς, εκείνους τους ξεχνάς, κι αυτό δεν επιτρέπεται! Σκουπίδι σου κάνουν την ψυχή σου τα λόγια τους, κουρέλι για να πέσει απ'το μπαλκόνι, και πονάς, και πονάς, και θέλεις να φωνάξεις:<< Σας αγαπάω κι όμως! Πολύ σας αγαπώ, τόσο πολύ! εγώ? Μα πώς μπορώ να ξεχάσω εγώ? Στην καρδιά μου σας έχω κλειδωμένους!>>.
Ο ήλιος κάνει χάζι τη ζωή σου και ζηλεύεις που κάθε μέρα όλα θα είναι 'κει γι' αυτον, ενώ για σένα όχι.. Τρεμοπαίζουν επικίνδυνα οι κρίκοι που σας ενώνουν. Εσύ αλήθεια τους κρατάς, μα η άλλη άκρη -όλοι αυτοί που αγαπάς- σε μια στιγμούλα που μισείς ,φεύγουν, οικειοθελώς, και ίσως δεν ξανάρχονται ποτέ. Η καρδιά τους έχει άλλη υποδοχή, κι άλλη έχει ι δικιά σου. Δεν τους κάνει.. Τότε θες πάλι να φωνάξεις: <<Να γιατί εγώ αξίζω, να γιατί.. Ο κανόνας της Φύσης λέει πως αυτός που θα σ'ερωτεθτεί θα σου δείξει αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον και πάθος. Η αγάπη που θα γεννηθεί μεσα του για σένα θα'ρθει σαν φυσικό επακόλουθο. Εγώ δεν σ'ερωτεύτηκα ποτέ μου, και όμως σ'αγαπάω, σ'αγαπώ σαν τη ζωή που μου λείπει, σαν τον ύπνο που με ξεκουράζει , σαν την αγκαλιά στη μέση της μοναξιάς. σ'αγαπώ, τόσο βαθειά και τόσο ειλικρινά που η πληγή δεν θα κλείσει. Γι' αυτό σου λέω, αξίζω..>>.
Μα η αξία σου, καμία αξία δεν έχει, τιποτένιο δώρο στα χέρια του αδιάφορου. Αν η καρδιά δεν σε σπρώχνει, το μυαλό πράξεις δεν μπορεί να κάνει. Ακόμα και ο άπληστος κλέφτης, θα σκαρφιστεί την κομπίνα του επειδή πάνω απ' όλα το λαχταρά η καρδιά του. Αν Αυτή δεν ζητά ένα βήμα παραπέρα, το μυαλό καμιά ισχύ, καμιά εξουσία επί του σώματος δεν έχει. Έχει τίτλο κατοχής και όχι ιδιοκτησίας, δεν μπορεί να πουληθεί, να δοθεί, και σε άλλον να ανήκει, για παράδειγμα σε σένα!
Στη συνέχεια, σειρά έχουν τα νεύρα, η ελαφρά υστερία σου. Θέλεις τόσο να μισήσεις, να πείς: <<Εμένα όχι (!) δεν με νοιάζει!>>. Να ταράξεις τα νερά, να είσαι υπεράνω! Κι απο κάτω, κι απο παντού ανέγκιχτος.. Λες τάχα μου, θα κοιτάξω το μέλλον. Πάει, δεν έχω παρελθόν, εγώ γεννιέμαι τώρα, ώρα μηδέν, μηδέν και η μνήμη. Τα νεογέννητα μωρά που δεν έχουν μαμά και μπαμπά όμως, καταλήγουν χαμένα, μόνα, σκοτωμένα σε μιά γωνιά ενός ιδρύματος. Έτσι θα νιώθεις κι εσύ, σκέφτεσαι.. <<όχι, όχι, σας παρακαλώ, θέλω λίγη αμοιβαιότητα..>>